Weet het nog als de dag vandaag, 24-05-2009, dat Sylvi van Stichting het Wijze Weeskitten met een vervoersmandje binnenkwam. Ik woonde toen nog met mijn eerste hond Donna in een soort HAT woning in Nijmegen. Erg klein, maar precies groot genoeg voor ons. Het mandje ging open en ik kon mijn ogen niet geloven. Drie kleine zwarte frummeltjes zaten binnen in, ondervoed en misschien nog maar net paar weekjes oud.
Echt die mooie blauwe oogjes ?, nog net open, die mij aankeken. De drie zusjes waren buiten gevonden en de moeder was in geen velden te bekennen. Als ze niet gevonden waren was hun leven daar buiten geëindigd. Het opvangen van deze drie zusjes, daarmee begon eigenlijk officieel mijn dieren opvang avontuur. Als we het jaartje in Servië wonen niet meetellen, daar later meer over.
Masha , Maxi en Vus moesten om de zoveel uur vervangende moedermelk hebben en hun wil om te leven was sterk, alleen echt vrijwillig ging het drinken niet. Maar kan mij heel goed voorstellen dat zij liever bij hun mama dronken dan zo gevoerd te moeten worden. Het was een grote uitdaging voor mij, want vaak weigerden ze gewoon om de fles te nemen. En dan zijn ze zo klein en kwetsbaar en moet je ze dwangvoeren. Gelukkig was Donna een hele fijne surrogaat moeder en mochten de drie zusjes vaak met haar samen slapen. Donna hield ze lekker warm en zorgen er voor dat ze altijd goed schoon bleven. Langzaam aan ontwikkelden ze zich tot speelse levendige kittens die alles leuk vonden en het liefst overal tussen kropen, wat mij weer hartverzakkingen gaf omdat ze moeilijk te vinden zijn door hun kleur.
Weet nog dat de dames bijna tegelijkertijd krols werden en echt waar dit is iets wat je echt nooit vergeet, want echt ik draaide door. Denk Donna destijds ook. Wat een gekkenhuis was dat toen. Het was eigenlijk de bedoeling dat ze nadat ze bij mij op kracht kwamen weer herplaatst werden, maar zoals elk goed gastgezin, faalde ik hier natuurlijk keihard in.
Nu elf jaar later en de drie dames zijn nog steeds bij ons.❤️ Ze zijn de koninginnen van het huis. Vele dieren hebben zij zien komen en zien gaan. Vooral het overlijden van Donna viel voor Maxi heel zwaar. Ze waren alle drie opgegroeid met Donna dus haar plotse overlijden viel ons allemaal erg zwaar. Maxi is eigenlijk altijd het meest close met haar geweest, dat Maxi daardoor beetje honds is geworden. Ze drinkt als een hond, ze speelt met balletjes als een hond en ze zoekt de honden die nu nog bij ons leven altijd op om kopjes en likjes te geven. Ze zijn alle drie ontzettend grappige prachtige en sociale katten die vaak in mijn buurt zijn en ik ben zo ontzettend dankbaar dat ze in mijn leven zijn. Gelukkig zijn ze nog nooit echt ziek geweest, wel moesten Masha en Vus hun tandjes inleveren door een aandoening aan het tandvlees, maar verder zijn ze erg fit. Ik hoop dan ook dat ze nog heel lang bij ons mogen blijven.
✨ Masha, Maxi en Vus zoeken nog adoptie ouders. Wil jij een van hun op afstand adopteren, stuur dan een berichtje of laat een reactie achter.