Sapa, mijn zielmaatje, woont nu 4,5 jaar alweer bij mij. Jeetje wat vliegt de tijd zeg. In 2016 kwam hij hier samen met Millie, uit Zajecar een dorp in Servië. Ik had al eerder een hond via die stichting herplaatst paar jaar ervoor. Sapa heeft jaren in een asiel gewoond, dus of hij een huishond zou worden wist ik niet, dus ik had de hele schuur voor hem omgebouwd tot een knusse woonkamer. Maar meneer besloot toch dat het in huis veel gezelliger was en elke dag kwam hij telkens stukje meer naar binnen. Eerst in de keuken, dag erna bij de deuropening, dag daar weer na stukje de woonkamer in.
Toen Sapa net aankwam, vond hij de grote honden die hier woonden dood en dood eng. Hij piepte van angst als ze maar dichterbij kwamen. Het mooie was, was dat Kuba, Tony en Che hem allemaal deze ruimte gaven en hem dus ook niet opzochten. Uiteindelijk werd hij heel close met Kuba, wat prachtig was om te zien. Het was eigenlijk de bedoeling dat ik ging bemiddelen voor Sapa, het was eigenlijk nooit de bedoeling dat Millie en hij bij ons kwamen wonen, want drie honden destijds was al pittig, laat staan vijf honden. Het lot bepaalde anders, maar dankzij Sapa heb ik wel een hele lieve mensen in mijn leven mogen verwelkomen die ik zo dankbaar ben.
Sapa is in hele nare toestand op straat gevonden, met een ijzerdraad om zijn poot. Hij was erg schuw dus hebben ze enorm veel geduld moeten hebben zijn vertrouwen te winnen. Uiteindelijk lukte het om een halsband om zijn nek te doen en hem mee te nemen. Ze hebben geprobeerd nog zijn poot te redden, maar helaas moest die geamputeerd worden. Sapa is door zijn ervaringen nogal getraumatiseerd en blijft altijd op veilige afstand van mensen. Die jaren dat hij is het asiel in Servie woonde, heeft hij de rol op zich genomen als papa voor alle pups die er zaten, maar helaas heeft hij ook veel afscheid moeten nemen van zijn vriendjes. Zo ook Bret, die dus naar Nederland kwam. Maar gelukkig mocht ook Sapa uiteindelijk naar Nederland komen en als ik zo terug kijk, ben ik gewoon sprakeloos over hoe hij is verandert. Van de angstige hond die bijna wegrende als je hem benaderde, naar een hond die mij elke ochtend een lik geeft, mij weet te bespelen als de beste als ik aan het eten ben en zo ontzettend grappig is. Op straat vindt hij mensen nog steeds spannend, maar toch gaat hij wel naar ze toe om ze te besnuffelen. Aaien laat hij niet toe en ik adviseer mensen ook meteen dat ook niet te doen.
Mensen die op bezoek komen en hij vaker heeft gezien, vind hij steeds leuker en snuffelt hij in het gezicht of springt zelfs tegen ze op. Vergeet nooit meer dat Odette hier eens kwam om de honden te masseren en hij achter haar ging zitten en daarmee zei ‘ja ik wil ook nu’.
Ik was in het begin zo ontzettend onzeker over of ik het wel goed deed, zeker omdat een fysiotherapeute mij adviseerde hem te herplaatsen want ik had geen ervaring met honden met een beperking. Nou aan haar zou ik nog wel eens willen zeggen 😉 dat ook al had ik geen ervaring, ik alles doe om Sapa gelukkig te maken en hem een goed leven te bieden. Denk dat ik daar wel in slaag 😉 Meneertje is de koning in huis. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik hem heb mogen ontmoeten en dat hij in mijn leven is, want we zijn zo diep verbonden op zielsniveau. Sapa wordt straks in maart geschat op 13 jaar alweer. WOW gewoon. Hij wandelt elke dag nog wel 2 of 3 keer, bepaalt zelf de route, hij is dol op water, helaas hebben we alleen klein vijvertje in de buurt, maar hij geeft zelf aan wanneer hij er heen wilt. Ik wens dat hij nog lang onze dagen mag vullen met liefde en vrolijkheid.